Aniela Salawa (9 września 1881 Siepraw - 12 marca 1922 w Krakowie), polska błogosławiona Kościoła katolickiego, mistyczka, autorka Dziennika.
Pochodziła z podkrakowskiej wsi Siepraw, była córką kowala. Wraz ze swoim licznym rodzeństwem (łącznie dwanaścioro dzieci z dwóch małżeństw ojca) została wychowana w duchu głęboko religijnym.
W 1897 podjęła pracę pomocy domowej w Krakowie. Pracowała w kilku domach, najdłużej - ponad 11 lat - w domu adwokata Fischera. Jednocześnie była blisko związana z Kościołem, uczęszczała na nabożeństwa u redemptorystów i franciszkanów, pomagała m.in. w dekoracji kościołów. W 1900 wstąpiła do Stowarzyszenia Sług Katolickich w Krakowie (tzw. "Zytki") i współpracowała z tą organizacją do końca życia.
W 18. roku życia złożyła śluby czystości, od 1903 przyjmowała codziennie sakrament komunii; 15 maja 1912 rozpoczęła nowicjat Trzeciego Zakonu Św. Franciszka i złożyła przysięgę w sierpniu 1913.
W okresie I wojny światowej pomagała rannym żołnierzom i jeńcom wojennym. Jednocześnie pogorszył się znacznie jej stan zdrowia; w 1922 zmarła w opinii świętości.
Została pochowana początkowo na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie, w 1949 jej zwłoki spoczęły we Franciszkańskiej Kaplicy Męki Pańskiej. Prowadzona przez franciszkanów dokumentacja życia Anieli Salawy oraz uzdrowień przypisywanych jej wstawiennictwu stała się podstawą wszczęcia procesu beatyfikacyjnego.
13 sierpnia 1991 papież Jan Paweł II ogłosił ją błogosławioną podczas mszy w Krakowie.
Wykonując jedynie, z pozoru, zwykłą i przyziemną pracę sumiennej gosposi w domach krakowskich, Salawa miała głębokie życie duchowe, przez lata oddawała się medytacji, czytała klasyków europejskiej mistyki (zwłaszcza św. Jana od Krzyża), sama miała doznania mistyczne. Pisała Dziennik, w którym unaocznia swe skrajne doświadczenia wewnętrzne. Tekst, wyrafinowany stylistycznie, należy do najciekawszych dzieł literatury mistycznej, jest ważnym świadectwem prywatnym w literaturze dwudziestolecia międzywojennego, jak Dzienniczek Faustyny Kowalskiej.